Als ik op een vrijdagmiddag weer richting Broekland rijd, beland ik op de provinciale weg achter een groen busje. Op het busje staat mijn achternaam. Het is lastig te omschrijven hoe dat voelt.
Trots is het woord niet. Voor borstklopperij ben ik te Sallands. En ik zie die busjes echt heel vaak hè? Hoewel Instagram en LinkedIn soms anders doen geloven, denk ik niet dat je de hele tijd #trots kunt zijn op alledaagse dingen.
Wel geeft het runnen van een familiebedrijf me een gevoel van verantwoordelijkheid. Dat gaat verder dan omzet, verder ook dan de familienaam. Onze groep is inmiddels zo groot dat we ook andere labels voeren en die zijn me even lief. Ik voel me verantwoordelijk voor alle collega’s. Het is belangrijk dat zij hun werk goed kunnen doen, dat we samen de wereld beter maken en ons bedrijf blijven ontwikkelen. En ik hoop dat de collega’s plezier hebben en gelukkig zijn.
Dat gevoel is er altijd en ik kan het niet uitschakelen. Inmiddels heb ik geleerd om het te omarmen. Als ik in een toespraak over de toekomst van ons bedrijf ineens emotioneel word ten overstaan van alle collega’s, dan is dat maar zo. Ik weet waar het vandaan komt. En ik weet ook dat het goedkomt. De mooie kant ervaar ik namelijk veel vaker. Als ik merk dat het lukt, dat we samen plezier hebben en goed bezig zijn, dan verandert het verantwoordelijkheidsgevoel in geluk. En dan is er trots. Een vleugje, eventjes. Daarna gaat alles weer door.
Terwijl ik al mijmerend zo achter het groene busje rijd en de kerktoren in zicht komt, krijg ik een telefoontje. Het is mijn vader. Vroeger stond zijn naam op de busjes.
Jan Nijhof en Ricky van Gurp zijn de grondleggers van het familiebedrijf. In 1999 hebben Michel en ik de zaak overgenomen van mijn ouders. Toen het bedrijf in 2007 veertig jaar bestond, hebben we de voornaam van Jan van de busjes gehaald. In goed overleg hoor. Het was tijd voor vernieuwing in een vertrouwd bedrijf.
Vandaag is Jan zijn sleutels kwijt. Of ik nu meteen langs wil komen met de reservesleutel. Want er komt regen aan. Inmiddels weet ik beter. Ik moet er voor praten, maar ik weet hem naar de deur te dirigeren. “Pa, kijk eens in het slot!” Verrek ja, daar hangt die sleutelbos wel.
Vergeetachtig dekt de lading niet meer. Vasculaire dementie wel. Volgens Jan zelf mankeert er overigens niks aan zijn gezondheid. Volgens pa is het enige probleem dat er ’s nachts mensen door zijn huis sluipen. Want soms staat in de ochtend de televisie aan en de koelkast open. Vorige week was mijn vader boos op mij omdat ik de sleutels heb afgepakt van zijn grijze bestelwagentje. Rijden was niet langer verantwoord. Gelukkig duurt zijn boosheid niet lang. Dat is dan weer één van de weinige voordelen van deze slopende ziekte.
Helaas is dementie niet bijzonder. De kans is één op de vijf dat je een vorm van dementie gaat ontwikkelen. Voor vrouwen valt die kansberekening nog slechter uit; één op de drie. Dat iemand in jouw omgeving lijdt aan dementie, is een zekerheid. Als je het niet zelf krijgt, dan is dit een ziekte die wat van jou gaat vragen. Bijna zeventig procent van mensen met dementie woont thuis en krijgt verzorging van familie, vrienden of buren. Van die mantelzorgers voelt de helft zich zwaarbelast. En één op de acht mantelzorgers is overbelast. Na Alzheimer is vasculaire dementie de meest voorkomende vorm. En dat is wat Jan momenteel overkomt. Van zijn opvolger ben ik veranderd in één van zijn mantelzorgers.
De collega’s weten het al een tijdje. Met de kerst kregen ze allemaal een setje bijzondere sokken. De Alzheimer Socks hebben een vrolijk motief met een serieuze ondertoon. De sokken tonen de barstjes in het geheugen. De opbrengst van deze warme sokken gaat naar wetenschappelijk onderzoek. Sommige collega’s vroegen me uiteraard naar de reden achter dit geschenk. En dan vertelde ik over Jan. De mooie gesprekken die ik voerde, deden me goed. En ik ontdekte al snel dat iedereen verhalen heeft over deze ziekte.
En ondertussen schuiven de generaties door. Onze kinderen, de kleinkinderen van Jan & Ricky raken in beeld om het bedrijf over te nemen. Of niet, dat is ook prima. Dit zoeken we momenteel in alle rust uit met elkaar. Ik probeer ze zo goed mogelijk bij te praten over dat gevoel. Die verantwoordelijkheid waar iedereen op zijn eigen manier mee omgaat. Het gevoel dat er altijd is.
Op het bekende adres aan de Van Dongenstraat slaat het busje met onze naam erop af. Het weekeinde wacht en de zomer hangt in de lucht. Misschien toch maar even een bakkie doen met pa straks.
Angelique Nijhof
PS: Meer weten of een bijdrage leveren aan wetenschappelijk onderzoek in de strijd tegen dementie? www.teamalzheimer.nl