We komen van ver, dat geef ik meteen toe. Toen ik in 1992 in het bedrijf kwam werken was Nijhof echt een mannenbolwerk. Flexibele werktijden? Geen sprake van. Deeltijd? Ook uitgesloten. Iedereen werd geacht zich om zeven uur te melden voor een sloot koffie. Medewerkers keerden pas huiswaarts als het kroost de kop warme thee met een beschuitje al achter de kiezen had. Met een beetje geluk stonden de pannen nog niet op tafel.
Dertig jaar later werken in de technieksector nog altijd voornamelijk mannen. Dat zal misschien ook niet zo snel veranderen. Een man is nou eenmaal anders gebouwd dan een vrouw, ook interesses verschillen. Alleen: de praktijk is geen kwestie van de gemene deler, van zwart-wit, van of-of.
Neem Marielle, onze technisch tekenaar. Zij vindt techniek maar wat interessant en werkt afspraken met opdrachtgevers uit in gedetailleerde tekeningen. Of Ella van achttien jaar, die hier stage liep in de buitendienst en werkt via een BBL-traject, zij vindt installaties machtig mooi. In onze prefabhal werkt Thirsa, ook zo’n enthousiasteling. In Heino hebben we Inge, ooit begonnen als monteur, nu projectleider. En op de serviceafdeling ondersteunt Lotte de buitendienst vanaf kantoor. Zij neemt de telefoon op, plant afspraken in, coördineert het werk.
Deze vrouwen werken bij ons omdat we aan het begin van deze eeuw het idee hebben losgelaten dat een werkweek er voor iedereen hetzelfde uitziet, van het idee dat je je privéleven maar om je werkende leven heen moet plannen. Onze basishouding is nu: dit verwachten we van je, voor zoveel uur sta je onder contract, als je je afspraken nakomt zijn we tevreden. Hoe en wanneer precies: dat bepaal je zelf. Kersverse ouders gaan met verlof, we hebben een beurs voor studerende kinderen van medewerkers. Twee of drie dagen werken kan ook.
Het leuke is dat dit ook andersom werkt. We hebben bijvoorbeeld Rick, die om negen uur begint, nadat hij de kinderen naar school heeft gebracht. Om drie uur vertrekt hij weer, dan haalt hij zijn kinderen van school. Paul werkte 24 uur toen zijn kinderen nog klein waren. Onze kerels nemen ouderschapsverlof op, zorgen dat het eten op tijd op tafel staat, doen de was. Niemand die daar nog van opkijkt. Mannen als Rick en Paul geven zo ruimte aan hun partners om meer te werken. Als ze dat willen natuurlijk. Twee keer 32 uur, beiden een dag met de kinderen: waarom niet?
Vrouwen en mannen mogen nóg meer mengen in ons bedrijf wat mij betreft. Half half is misschien een utopie, maar een paar vrouwen extra zal onze nauwkeurigheid en communicatieve vermogen ten goede komen. Ik denk dat we niet meer hoeven aan te stippen dat diverse teams leiden tot betere prestaties. Nog meer diversiteit dus, en niet alleen op het gebied van sekse. Dat gaat ook wel gebeuren. Maar alleen als wij, de technieksector, ons anders gaan presenteren.
Het punt is: de hierboven genoemde vrouwen maken van Nijhof geen uniek bedrijf. Vrouwen zoals zij lopen ook rond in andere bedrijven. Alleen: je ziet ze nauwelijks voorbij komen. De techniek, da’s iets voor aanpakkers, doordouwers en bikkelaars. Het gevolg: jonge meiden serveren de techniek bij voorbaat af. ‘Dat is niet voor mij, daar pas ik niet.’ Ja, de techniek loopt achter op het gebied van genderdiversiteit, maar is nog altijd veel verder dan dat het beeld doet vermoeden.
Onlangs deden we mee aan Girls Day, 35 dametjes van een basisschool (groep 7 en 8) kwamen bij ons snuffelen. Ik ben blij dat de dag bestaat, maar ik zou nog blijer zijn als we Girls Day op een dag kunnen afschaffen. Omdat jonge meiden met interesse in techniek heus wel weten dat de deur van de technieksector wagenwijd openstaat voor ze.